De titel van dit stukje, dat overigens opnieuw vrij Nederlandstalig oogt (in schril contrast met blogposts die tijdens de oorsprongsfase werden geschreven - where did I go wrong), kan op verschillende manieren verklaard worden, afhankelijk van hoe de lezer/lezende zich ten opzichte van mij plaatst. Het is vrij essentieel om voor jezelf te bepalen of dit een stuk is dat jij, trouwe lezer(es), één is dat ook jij aanbelangt. Spreek ik tot jou of niet, dat kan wel als hét vraagstuk van deze post gelden, zonder twijfel.
Ik had gaarne een lange tekst geschreven waarin ik stuk voor stuk uit de doeken doe hoe de situatie in elkaar steekt. Hoe lastig, moeilijk, zwaar, onbegrijpelijk het soms kan zijn. Hoe geweldig het zelden, sporadisch, soms, af en toe, altijd wel is. Hoe vervreemdend het lijkt en hoe frustrerend het schijnt. Maar, hélas, het lukt me niet langer om het op papier neer te pennen. Het lukt me niet langer om de essentiële woorden voor dit stuk die niet voor publicatie vatbaar zijn (het verdriet van de auteur als het ware) te uiten zoals dat vroeger wel het geval leek te zijn. We hebben een nieuwe doelgroep, een nieuw publiek, een nieuwe vleugel bereikt. En die vleugel, daarin past dat niet. Daarin hoeft dat niet. En net dat laatste is zo vervreemdend. Maar dat is het logischerwijze ook helemaal niet. Dat zou het nooit moeten geweest zijn, want zoiets is vrij duidelijk indien het volgens het boekje loopt. Ja... Aan de ene kant logisch, aan de andere kant toch een stuk spijtig. Zijn er verkeerde keuzes gemaakt? Misschien. Daar kan je altijd over gaan klagen. Net zoals dat je een telefoongesprek met een Noor afgesloten hebt en dan twee minuten later denkt "tiens, ik had dat nog kunnen vragen". Dat is het leven. En dat is soms wel fijn, want dan kan je daarover nadenken. Hoe optimaliseer ik mezelf. Mooie vraag.
Deze vleugel zorgt voor hervitalisering en - om vrij eerlijk te zijn - een appreciatiegevoel dat ik de laatste tijd maar zelden heb gevoeld. Wat een heerlijkheid om samen te troepen met zo'n volk. Maar vooral - wat een eer om te mogen vergaren met dergelijke breinen. Wat een eer.
Indien het toegestaan is voor een liefhebber des woords om (en ik schat dat dit voorzetsel hier niet past, maar wie o wie zal het zeggen - stiekem hoop ik dat ook Fonks dit stuk genialiteit onder zijn ogen laat vallen en dat hij mij opnieuw een stap dichter tot perfectie kan brengen door middel van een kritische correctie van mijn taalgebruik, dat o[h] zo dialectaal beïnvloed pleegt te zijn) in deze absurde onduidelijkheid te blijven schrijven, dan begrijp ik heus dat het fantastisch kan zijn om boeken af te leveren. *Lees ik, exact/precies/net na het schrijven van die laatste zijn mijn bovenstaande alinea's eens opnieuw? Indien ik dat doe, bestaat het gevaar uiteraard dat ik door mijn abstracte formuleringen mijn eigen onzin niet meer begrijpen zal... Even proberen? Echt? Waarom niet. Even de ogen naar YouTube richten, waar Iggy Pop met Sum 41 het liedje 'Little Know It All' op Letterman live zingen. Okee, ik ben niet echt tevreden met het bovenstaande maar ik zal het niet veranderen uit respect voor de lezers. Ik laat hen even genieten van een minder geslaagd stuk tekst. Of tiens, hetgene dat ik toegevoegd heb, zal ik van een kleur voorzien. Dat werkt ook wel fijn toch? Even kijken... Yes, gekleurd en gedaan. Goed, we kunnen verder nu. [Stroom van bewustzijn] En de tweede versie van correcturen zal ik met een groene kleur aanbrengen, zodat het lijkt alsof ik deze correctuur nóg meer accepteer.*
Jongens... Er staat nog een boel als "draft" in deze blogreeks. Ik weet feitelijk niet waar ik zal eindigen met deze blog. Het is een prachtig project geweest totnogtoe. En het project blijft uiteraard doorbestaan, mede dankzij de mensen die in ([in]direct) contact staan tot ondergetekende. Allé, c'est à dire - ik teken het document niet onder, maar vrijwel iedereen begrijpt ongeveer wel wat ik bedoel.
Het wordt dringend tijd dat ik den Heere, die zich op het verre Australische land begeven heeft, nog eens spreek. Zoveel is mij ondertussen wel duidelijk geworden. Zo sprak den Heere en zo zou ook geschieden in den nabijen toekomst.
Ik groet U, mijn trouwe publiek. Binnenkort komt er een update over dat oh zo fascinerende leven van de persoon die sommige als Rudy, anderen als Lennert en sinds kort ook als Lennart leren kennen. Es lebe hoch, dem Skandinivien.
Mei freonlike groetnis,
Lennart de Bagre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten