Leeggangerszweet zit rappe greed

moet eki nen bouk skrivn da is toh nie te doene mo meins toch moet lik ip olles ledn nie int meinste de leestjigns omda anders niemand jennen boel verstoat en derneffest moeje nog oj tenmeinste lieterèr wilt zin en gjif toe wiene en wilter dadde nui nie zin shiiii e zot plot ein me e twist en of e goeie ontwiggelinge dervan en ton meugje jen personages nog nie verheetn wok nie nes ossan twukke geskeetn iere in de weirld van vandoahe twa vroer ol beetr kejt

Does he even need captions?

De junggrammatiker woarn misschien nie zo erg, mo ze kwamen dichte in de buurte. Ze zeiden "#yolo gin oofletters mjir ip oeze substantieven, #fuckdapopo #thuglife" en de Saussure gaf udr loadr klabn me dat te belalik wa vo woorden. Mo toh, kzin nen fan van udr. Ze'in da goe edoan.

'n Es ol were een ende leent da'k nog eki min ol verplaseert ein noa me skriuwtoafle mo 'k peidegde dat nog eki van doene wa njé. 't Troantjen kwom oan me oazihte toen da den Samuel zei dadn der gin dik ol van verston... Twa e emosjoneel momeintje - somste meinsn verstoan beedr of andre wuk da ze moen ze'n ip bepoalde situasiets.

Hastn. Voe dehjinne die nui blok ein - kwistnt wel doj ier joenen tied zoe zidn te verschpillen, gudr bende randdebieln. 'k Zoen da wok ohne Zweifel ('zonder twijfel') doene wi. Ze noemtn nie voe nie prokrastineern, tigmin (c). Wuk ister in den gemjenen tusschentied 'passeert...

Ke sinds et loatste skrivn veel miserie mee'emoakt, mo wok veel skeune momeinten. Ké min enkel ebroogn ip't ende van september en da wa echt wel nen klap. Twee doahn loadr kragge'k b'rihte van Oalst da'k 6u Noors moste onderwiizen, nen dreum sinds twee-drie joarn. Kompleet ebroogn, ledderlik en figuurlik, e'k af'ezeit. 'k E lank mé meinsn 'ediscussieerd of da'k et zoe doene of nie, mo uutendelik en'k'et of'ezeit. Derveurn o'k wok Klierkutse het. Veint da bluuft ier mo komn peidege'k dus, toen da'k ip minnen aljinnen tuus zadde. Nie vree goe voe min perseunligge kommunikoasje. Mo bon, ça gebeurt, niedn oan de doene.

Voe de reste ist'r in oktober ip zich nie vreeslik vele 'ebeurt. 'k Zin noar Ierlan gewist, woa da'k et eht noa min goeste g'at é. 't Wa eht memoroabel voe mjirdere redenen. Omme terug zoe'n kunn goan, 'k zoen't subiet doene. Ip't ende van oktober is olles were wa beginnn mindern, mo 'k an wel de sjanse da'k bie de Volvo moste beginne, woaveur da'k nog ossan echt dankboar zin. De werkplekke doar is eht ongeleuflik. De kollegaats zin eht nie te doen sympathiek. Joanek, ik eint 'etrofn mé doare te meu'n beginnn.

Ti meskies mo beste da ze gin grafikdezainer zohtn toe Volvo

December is nie den besten moand 'ewist voe mien, mo da zal zin eigen wel wreegn. Op d'in of ondre maniere. Da komt ollemolle wel were goe, mo me weedn geweune nie goe wanjir. Da's 't plezante oan't leevn. Of juust et kleudige. Et beste moment zoe toch wel moen zin da'k me Steffie en Matthias ip café zadde en da'k doa voe't jist in min leevn twiene teenekomen zin die Frysktoalig i. Wukke glorieuze dag. En ol wuk datter de noaste wege 'ebeurt is, n'es de moeite nieme om oan te peizn (en jirlik, et eef niets me dienen Frysktoaligen te ziene).

De hardkoor fan zal wok 'ezien ein da'k een emendatie (of oe datta wok noemt/hjit) deuregevoerd é. De zegswieze van nen andren post kloptegde nie hjillegansen, dus ketn mor als titel ier gebruukt. Toopn dajt ku't ontoedn dizze kjé.

How Can I Live [Without You]

De titel van dit stukje, dat overigens opnieuw vrij Nederlandstalig oogt (in schril contrast met blogposts die tijdens de oorsprongsfase werden geschreven - where did I go wrong), kan op verschillende manieren verklaard worden, afhankelijk van hoe de lezer/lezende zich ten opzichte van mij plaatst.  Het is vrij essentieel om voor jezelf te bepalen of dit een stuk is dat jij, trouwe lezer(es), één is dat ook jij aanbelangt. Spreek ik tot jou of niet, dat kan wel als hét vraagstuk van deze post gelden, zonder twijfel.

Ik had gaarne een lange tekst geschreven waarin ik stuk voor stuk uit de doeken doe hoe de situatie in elkaar steekt. Hoe lastig, moeilijk, zwaar, onbegrijpelijk het soms kan zijn. Hoe geweldig het zelden, sporadisch, soms, af en toe, altijd wel is. Hoe vervreemdend het lijkt en hoe frustrerend het schijnt. Maar, hélas, het lukt me niet langer om het op papier neer te pennen. Het lukt me niet langer om de essentiële woorden voor dit stuk die niet voor publicatie vatbaar zijn (het verdriet van de auteur als het ware) te uiten zoals dat vroeger wel het geval leek te zijn. We hebben een nieuwe doelgroep, een nieuw publiek, een nieuwe vleugel bereikt. En die vleugel, daarin past dat niet. Daarin hoeft dat niet. En net dat laatste is zo vervreemdend. Maar dat is het logischerwijze ook helemaal niet. Dat zou het nooit moeten geweest zijn, want zoiets is vrij duidelijk indien het volgens het boekje loopt. Ja... Aan de ene kant logisch, aan de andere kant toch een stuk spijtig. Zijn er verkeerde keuzes gemaakt? Misschien. Daar kan je altijd over gaan klagen. Net zoals dat je een telefoongesprek met een Noor afgesloten hebt en dan twee minuten later denkt "tiens, ik had dat nog kunnen vragen". Dat is het leven. En dat is soms wel fijn, want dan kan je daarover nadenken. Hoe optimaliseer ik mezelf. Mooie vraag.

Deze vleugel zorgt voor hervitalisering en - om vrij eerlijk te zijn - een appreciatiegevoel dat ik de laatste tijd maar zelden heb gevoeld. Wat een heerlijkheid om samen te troepen met zo'n volk. Maar vooral - wat een eer om te mogen vergaren met dergelijke breinen. Wat een eer.

Indien het toegestaan is voor een liefhebber des woords om (en ik schat dat dit voorzetsel hier niet past, maar wie o wie zal het zeggen - stiekem hoop ik dat ook Fonks dit stuk genialiteit onder zijn ogen laat vallen en dat hij mij opnieuw een stap dichter tot perfectie kan brengen door middel van een kritische correctie van mijn taalgebruik, dat o[h] zo dialectaal beïnvloed pleegt te zijn) in deze absurde onduidelijkheid te blijven schrijven, dan begrijp ik heus dat het fantastisch kan zijn om boeken af te leveren. *Lees ik, exact/precies/net na het schrijven van die laatste zijn mijn bovenstaande alinea's eens opnieuw? Indien ik dat doe, bestaat het gevaar uiteraard dat ik door mijn abstracte formuleringen mijn eigen onzin niet meer begrijpen zal... Even proberen? Echt? Waarom niet. Even de ogen naar YouTube richten, waar Iggy Pop met Sum 41 het liedje 'Little Know It All' op Letterman live zingen. Okee, ik ben niet echt tevreden met het bovenstaande maar ik zal het niet veranderen uit respect voor de lezers. Ik laat hen even genieten van een minder geslaagd stuk tekst. Of tiens, hetgene dat ik toegevoegd heb, zal ik van een kleur voorzien. Dat werkt ook wel fijn toch? Even kijken... Yes, gekleurd en gedaan. Goed, we kunnen verder nu. [Stroom van bewustzijn] En de tweede versie van correcturen zal ik met een groene kleur aanbrengen, zodat het lijkt alsof ik deze correctuur nóg meer accepteer.*

Jongens... Er staat nog een boel als "draft" in deze blogreeks. Ik weet feitelijk niet waar ik zal eindigen met deze blog. Het is een prachtig project geweest totnogtoe. En het project blijft uiteraard doorbestaan, mede dankzij de mensen die in ([in]direct) contact staan tot ondergetekende. Allé, c'est à dire - ik teken het document niet onder, maar vrijwel iedereen begrijpt ongeveer wel wat ik bedoel.

Het wordt dringend tijd dat ik den Heere, die zich op het verre Australische land begeven heeft, nog eens spreek. Zoveel is mij ondertussen wel duidelijk geworden. Zo sprak den Heere en zo zou ook geschieden in den nabijen toekomst.

Ik groet U, mijn trouwe publiek. Binnenkort komt er een update over dat oh zo fascinerende leven van de persoon die sommige als Rudy, anderen als Lennert en sinds kort ook als Lennart leren kennen. Es lebe hoch, dem Skandinivien.

Mei freonlike groetnis,
Lennart de Bagre.