We maken ons almaar meer en minder zorgen, er zijn almaar meer en minder vragen, oplossingen, stati quo... Meer of minder, minder of meer, anders of gelijk, jong of oud, oud of jong, veteraan of kadet... Was ist hier los? zingt men, terwijl er vaten met afval in de zjeede gesmjêten "werdet".
"Waar zijn we mee bezig". Zondvloed, stormvloed. Poëzie is los van waarde en-en-of-een aaneenrijgen van vergeet-mij-nietjes uit de mesiende.
De woorden, dagelijks leren we er extra bij, blijken niet in staat om het gevoel van existentieel fatalisme uit te drukken, al is dat toch ietwat paradoxaal of eerder contradictoris-in-terminus. Sommige mensen denken "die man heeft geen flauw benul", maar anderen denken helemaal niet (of niets in't betere geval). Lang leve de eenvoud, de simpliciteit, de W124 en consoorten voorop.
Ismus regiert die Moral, kuikentjes in de vleesmolen, maar waarom toch? kokovin smaakt toch opperbest? Vluchtelingen, nazigroet, klukluxklan, b52, kaddafi-dood, saddam, Noordsche Kim... "De Laetste Diktator Europas". En dat met die heerlijk klinkende "oi" in stede van de enkelklanck.
Stream of consioucness-loch-van-mens/monster/demon-of-toch-demoon/Wampir/Wodka/Wo-sind-denn-all-die-Helden
Heeft het zin, heeft het nut, waarom waarom waarom. Absurdisme op en top. Lijden is leven, want na de lijdensweg is't vaak gedaan.
Misschien voor de vrienden onder ons, stel ik voor om te zoeken naar Ijsbrekers, maar dan in minder cryptische vorm. De tips zijn gegeven, de strijd barst los (haha, nog een herhaling van de tip)...
Liebe Grüezi,
Leinhardt Bäkχer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten